Zwemdiploma duurde eeuwen!
Zoals iedere ouder houd ook ik mijn zoontje continu in het oog als hij zich in een strandrijke omgeving of nabij een zwembad bevindt. Natuurlijk voorzie ik de nodige veiligheidsmaatregelen om ervoor te zorgen dat mijn zoontje blijft drijven. Maar geen seconde verlies ik hem uit het oog. Ook al voelt hij zich als een vis in het water, ik blijf mijn hart vasthouden wanneer hij zich in de buurt van water bevindt.
Maar je weet hoe kinderen zijn, ze zien niet altijd het gevaar van bepaalde zaken in. Verschillende keren hebben we hem proberen uit te leggen hoe belangrijk het is dat hij bij ons bleef wanneer hij in het water wilt spelen. Ik zou er veel geruster in zijn als hij een zwemdiploma zou hebben. Uiteraard moet ik hem dan nog steeds in de gaten houden, maar op die leeftijd snappen ze al wat meer en kunnen ze zich in de meeste gevallen gewoon staande houden. Letterlijk en figuurlijk.
Toen hij eenmaal vier jaar oud was, wilden we dat hij zwemles kreeg. Zelf zag hij daar ook het nut van in, want dan mocht hij eindelijk alleen van de grote waterglijbanen glijden. De eerste fases verliepen moeiteloos. Hij had het geluk dat hij in hetzelfde groepje zat als zijn klasgenootje. Een meisje waarmee hij ook in de klas graag mee speelde. Hij vond het geweldig om elke week in het zwembad te liggen en spelenderwijs allerlei vaardigheden te leren. Na een paar weken mochten hij en zijn klasgenootjes naar het volgende zwembadje. Wel was er een andere badmeester, eentje die wat strenger was om de grote groep kinderen onder controle te houden. Er werd minder gespeeld en er moest meer opgelet worden. De badmeester had veel geduld met onze zoon, want het leek alsof hij het allemaal wat minder snel doorhad dan de rest. Hij leek het daardoor ook minder leuk te vinden dan de rest van de groep. Waarschijnlijk had hij even de tijd nodig om te wennen. In deze fase mochten wij als ouders ook niet meer blijven kijken aan de rand van het zwembad maar moesten we ons verplaatsen naar de tribune. Logisch, anders zijn we te afleidend voor de kinderen. Mijn zoontje stribbelde eerst wat tegen, maar doordat zijn vriendinnetje en de andere klasgenootjes in zijn groep zaten, wist hij zich staande te houden.
Weken gingen voorbij en weken werden maanden. Elke week zaten we trouw op post op de tribune samen met de andere ouders. Uiteindelijk was het zo ver. Het vriendinnetje van ons zoontje was duidelijk al een paar stappen verder in haar zwemvaardigheden en mocht naar het volgende groepje. Mijn zoon ging er vanuit dat hij mee zou gaan naar het volgende badje. Helaas was dat niet het geval met het nodige verdriet als gevolg. Wij gaven aan dat wanneer hij nog meer zijn best zou doen, het waarschijnlijk niet lang zou duren of hij zou herenigd worden met haar. De eerste paar keer probeerden hij dat ook. Maar ergens halverwege een paar lessen, zonk de moed hem in zijn schoenen. Hij ging niet meer met plezier naar zwemles. Diverse gesprekken met de badmeester volgden. Waarbij hij aangaf dat hij zag dat onze zoon inderdaad wat meer aandacht nodig had. Maar dat hij het wel kon, alleen geloofde onze zoon daar zelf niet in. Bij elke uitleg van een nieuw te leren onderdeel gaf mijn zoon bijvoorbeeld op voorhand al aan dat hij het niet kon. Terwijl de badmeester juist aangaf dat je juist les krijgt om het te leren.
Ondersteuning nodig?
Iedereen krijgt wel eens te maken met een RESCUE® momentje, zeker wanneer je moet afzwemmen voor je zwemdiploma. Hoe zorg je er echter voor dat jij je niet uit het veld laat slaan en de balans vindt?
